កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានទៅចូលរួមការតាំងពិពរណ៍ស្តីពីការសិក្សារបស់ប្រទេសជប៉ុននៅCJCC មានចម្ងល់ខ្លះ ខ្ញុំក៏លើកដៃសួរ! មានឯណា ភ្នែកម៉ានាក់ ម៉ាគូរ មើលមក ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាដូចជាក្តៅមុខ ម៉េចមិនដឹង!
ម្តងទៀត ការធ្វើបទបង្ហាញស្តីអាហារូបករណ៍ទៅប្រទេសអូស្រ្តាលី នៅACE ដល់ពេលខ្ញុំសួរសំនួរ ម្នាក់ៗងាកមកមើលមុខទៀត អូយ ទៀតហើយខ្ញុំ!!!
ដល់ពីរបីដង ចឹងលែងចង់សួរអីហើយ ស្តាប់ហើយឆ្ងល់ចាំសួរវាលគ្មិនពេលសំរាក មិនចឹងទេមុខខ្ញុំត្រូវឆេះមិនខាន។
ប៉ុន្តែប៉ុន្មានថ្ងៃមុន ភ្លេចខ្លួនឡើងបញ្ចេញមតិទៀត មានអីណា មុខឡើងក្រហមដូច តុក្តតារឿងព្រះអាទិត្យចម្លែក! 😀
មិនដឹងយ៉ាងម៉េច រាល់លើកអោយតាមានមនុស្សច្រើនផ្តោតអារម្មណ៍មកលើខ្ញុំដោយមិនបានត្រៀមខ្លួនទុកជាមុន ដឹងតាមានអារម្មណ៍ថាមុខខ្លួនឯងក្តៅចង់ឆេះ។
បើដឹងថាត្រូវធ្វើបទបង្ហាញមុខសាធារណៈ អាហ្នឹងដូចជាត្រៀមខ្លួនទុកមុន មិនអីទេ តែដល់ពេលអត់ត្រៀមចឹង ដឹងតាមុខក្រហមរាល់តាលើក!
អូយខ្មាសគេណាស់!!!
krousarrikreay 
ចុះទម្រាំស្តាប់គេសារភាពទៀត មិនដឹងជាព្រះអាទិត្យចម្លែកអាម៉េចទេលោកអើយ! ចង់នៅចាំមើលដល់ហើយ!
តែបើថាម៉េចម៉ាទេ ពេលទៅកន្លែងណាមានសិក្ខាសាលា ហើយចង់បញ្ចេញមតិ គួរតែស្ពាយធុងពន្លត់អគ្គីភ័យទៅតាមជាប្រចាំទើបដោះស្រាយបាន។
By: លី កល្យាណ on ខែតុលា 25, 2013
at 4:56 ល្ងាច
ហាសហា ដល់ពេលគេសារភាព ព្រះអាទិត្យចម្លែកហ្នឹងទៅជាមុខមានមន្តស្នេហ៍វិញ ដោយមិនបាច់ម៉ាកាយ៉េ ហាសហា 😀
រឿងហ្នឹងជាចំនុចខ្សោយ មួយក្នុងចំណោមចំណុយខ្សោយមួយគំនរទៀតរបស់ខ្ញុំ
By: សូរីតា on ខែតុលា 26, 2013
at 3:06 ព្រឹក